Seni seviyorum..
Ne güzel bi cümleydi bu..
Ne zaman bu kadar basitleşti?
Ne zaman bu kadar çabuk dile dolanı verir oldu?
Kolaydı da söylemesi ben mi büyütüyordum?
Bana mı bu kadar özeldi bu cümle!
Her söyleyene kızasım var! Her dillendirene!
Sanki artık söylenmese, hep bir yerlerde gizemli kalsa, oracıktan çıkmaya çalışsa gerçek sevgi gibi.. Anlamı daha çok anlamlanır gibi..
O kadar çok duyunca mı anlamını yitirdi? Yoksa o kadar çok duyup birçoğunun boş çıkması mı anlamını yitirtti!
İnsanlar severim seni der gibi çıkarır oldu ağzından! Yoksa gerçekten seviyorlarda sevgi boyutu mu farklı acaba? Saman alevi misali..
Buldum buldum! Herkesin 'seni seviyorum' u farklı..
Benimki özel arkadaş!
O yüzden yine dillendirmicem! Yine yine yine!
Varsın ben odun olayım!
Varsın tabiri caiz ben öküz olayım!
Sevip, sevdiğini söylemeyen, söyledimi sihrinin kesinlikle ve kesinlikle bozulacağını düşünen bir öküz!
